Historia parlamentu - 20 lat ci sami

Zastanawiając się na niską frekwencją, proponuję prześledzić drogi polityczne głównych "zwycięzców". To wszystko już było i to 2 razy. Na podstawie wikipedi "czasoprzypominacz" ...

Platforma obywatelska - Start rok 1991.

KLD wywodził się z Gdańskiego Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego "Kongres Liberałów", nieformalnej organizacji powołanej dwa lata wcześniej, grupującej opozycjonistów skupionych wokół Jana Krzysztofa Bieleckiego, Donalda Tuska, Janusza Lewandowskiego i Jacka Merkla.
W wyborach parlamentarnych w 1991 KLD uzyskał 7,49% głosów (hasło wyborcze: "Ani w prawo ani w lewo, tylko prosto do Europy" ) i zdobył 37 miejsc w Sejmie oraz 5 w Senacie[1]. Relatywnie dobry wynik partia zawdzięczała osobistej popularności premiera Jana Bieleckiego, który uzyskał najlepszy indywidualny wynik w kraju (ponad 100 tys. głosów w Warszawie).
Po odwołaniu gabinetu Jana Olszewskiego i nieudanej misji sformowania rządu podjętej przez Waldemara Pawlaka, Kongres wszedł w skład koalicji popierającej rząd Hanny Suchockiej.
W wyborach parlamentarnych w 1993 liberałowie uzyskali 3,99% głosów, nie przekraczając wynoszącego 5% progu wyborczego. Jedyny mandat w Senacie z ich ramienia uzyskał dotychczasowy poznański parlamentarzysta, Wojciech Kruk.
KLD tracił poparcie w związku z wspieranymi przez siebie i wówczas niepopularnymi społecznie reformami gospodarczymi (w tym programem prywatyzacji), a także oskarżeniami kilku jego parlamentarzystów o korupcję (hasło "liberałowie-aferałowie" ).
PIERWSZA KLĘSKA
REAKTYWACJA
23-24 kwietnia 1994 na kongresie zjednoczeniowym doszło do połączenia KLD z Unią Demokratyczną. Powstała wówczas nowa partia, Unia Wolności, której wiceprzewodniczącym został Donald Tusk.
Partia zanotowała dobry wynik w wyborach samorządowych odbywających się dwa miesiące później, w szczególności w wielu miastach stała się główną siłą, co pozwoliło jej przedstawicielom objąć stanowiska prezydentów m.in. w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Łodzi, Szczecinie, Toruniu, Poznaniu, Zielonej Górze, Bielsku-Białej i Płocku.
W wyborach parlamentarnych w 1997 Unia Wolności wystartowała samodzielnie, przyjmując na swoje listy przedstawicieli Stronnictwa Demokratycznego. UW zajęła trzecie miejsce, uzyskując 13,37% głosów i otrzymując 60 mandatów poselskich oraz 8 mandatów senatorskich. W październiku tego samego roku utworzyła wraz z AWS koalicję rządową.
W wyborach samorządowych w 1998 UW uzyskała zaledwie po kilku przedstawicieli w większości sejmików. Utraciła także władzę w wielu miastach (na rzecz AWS lub SLD). 6 czerwca 2000, na skutek m.in. konfliktu w warszawskiej gminie Centrum, Unia zerwała koalicję rządową z AWS, a jej ministrowie złożyli dymisje. W grudniu 2000 nowym przewodniczącym partii został Bronisław Geremek, pokonując Donalda Tuska. W wyborach parlamentarnych w 2001 UW uzyskała 3,1% głosów i nie weszła do Sejmu.
DRUGA KLĘSKA
REAKTYWACJA
W styczniu 2001 z partii odeszła część członków (w tym 2 senatorów i około 10 posłów), wywodzących się głównie z dawnego KLD, potem współtworzących Platformę Obywatelską. Platformę zasilili z początku dawni działacze Unii Wolności o poglądach liberalnych, a także pojedyncze osoby z AWS oraz wielu niezwiązanych z dotychczasową polityką. Szerszy przypływ osób z AWS rozpoczął się po 18 marca 2001, gdy decyzję o starcie w wyborach parlamentarnych z listy PO podjęło SKL.
W wyborach do Sejmu IV kadencji, które odbyły się 23 września 2001, Platforma brała udział jako komitet wyborczy wyborców, zajmując 2. miejsce, zdobywając 12,68% głosów
W wyborach samorządowych w 2002 Platforma zawarła ogólnokrajowy sojusz z PiS. Obie partie startowały razem do sejmików wojewódzkich (z wyjątkiem województwa mazowieckiego). Łącznie POPiS uzyskał wówczas ok. 16% głosów w wyborach.
W kwietniu 2003 z szefostwa zrezygnował Maciej Płażyński. Nowym przewodniczącym został Donald Tusk.
W wyborach parlamentarnych w 2005 PO zdobyła 24,14% głosów.

Prawo i Sprawiedliwość - start 1991

Porozumienie Centrum (PC) - polska partia polityczna o profilu chrześcijańsko-demokratycznym powstała 29 marca 1990 w przededniu "wojny na górze" i rozbicia obozu solidarnościowego.
W wyborach parlamentarnych w 1991 partia wystartowała w ramach koalicji Porozumienie Obywatelskie Centrum i wprowadziła do sejmu 44 posłów - 8,71% głosów. Po upadku rządu Jana Olszewskiego w czerwcu 1992 z liczącego 42 posłów Klubu Parlamentarnego PC odeszło 12 posłów tworząc klub i partię Ruch dla Rzeczypospolitej. Ponadto 1 poseł we wrześniu 1992 przeszedł do nowo powstałego klubu Konwencja Polska, kolejnych 5 posłów odeszło w listopadzie 1992 do utworzonego wspólnie z posłami KLD klubu o nazwie Polski Program Liberalny, a 2 wystąpiło z klubu PC (jeden w grudniu 1992, drugi w marcu 1993) i pozostało posłami niezrzeszonymi. Do klubu PC przystąpił jednak w kwietniu 1993 1 nowy poseł (który objął mandat złożony przez Macieja Zalewskiego). Na koniec kadencji Klub parlamentarny Porozumienia Centrum liczył więc 23 posłów. Przed wyborami parlamentarnymi w 1993 partia prowadziła negocjacje dotyczące utworzenia koalicji wyborczej z różnymi ugrupowaniami, przede wszystkim z Ruchem Trzeciej Rzeczypospolitej, RdR i PSL-PL, ostatecznie jednak w wyborach do Sejmu listę kandydatów zgłosiły władze partii. Lista ta (wylosowała nr 1) zdobyła 4,42% głosów i nie przekroczyła wymaganego dla partii progu 5%. Tym samym nie uzyskała żadnego mandatu. Senatorem z listy organizowanego przez PC komitetu Zjednoczenie Polskie została Alicja Grześkowiak.
PIERWSZA KLĘSKA
REAKTYWACJA
W wyborach parlamentarnych w 1997 PC startowało z list Akcji Wyborczej Solidarność, uzyskując 14 mandatów poselskich. Jarosław Kaczyński będąc przewodniczącym PC po powstaniu AWS w roku 1996 był jednocześnie jednym z kilku wiceprzewodniczących AWS. Jednak wskutek konfliktowego charakteru i sporów z innymi przywócami AWS, tuż przed wyborami w roku 1997 wystapił z AWS, pomimo że partia PC nadal była w AWS a jej główni działacze startowali z listy AWS.
J.Kaczyński zrezygnował z przywództwa w PC i usunął się w cień pozostając posłem niezrzeszonym.
DRUGA KLĘSKA
REAKTYWACJA
Grupa ta pozostawała nadal w AWS ale gdy tylko J.Kaczyński na fali popularności L.Kaczyńskiego po okresie sprawowania przez niego urzędu Ministra Sprawiedliwości w rządzie J.Buzka w 2001 założył nową partię - Prawo i Sprawiedliwość, przystąpiła do nowo tworzonej partii. W PiS pod koniec kadencji Sejmu znalazła się ta część byłych działaczy PC pod wodzą A.Lipińskiego i z udziałem 3 dotychczasowych posłów PC pozostających w AWS, którzy nie przystąpili do PPChD, a ponadto znaczna część działaczy ZChN i grupa byłych działaczy Koalicji Konserwatywnej, którzy zdążyli w międzyczasie opuścić SKL (patrz też Przymierze Prawicy). Nowo powstały Klub Parlamentarny PiS pod koniec kadencji Sejmu w roku 2001 liczył sobie 18 posłów czyli o 4 więcej niż partia PC miała posłów tuż po wyborach będąc częścią AWS.
W wyborach do Sejmu 23 września 2001 (z listy PiS kandydowali też członkowie Przymierza Prawicy) PiS uzyskało 9,50% głosów.W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 PiS uzyskało 12,67% głosów.

Lech Kaczyński, 19 marca 2005, jako pierwszy zgłosił swoją chęć wystartowania z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany przez Państwową Komisję Wyborczą 23 czerwca 2005. W I turze wyborów, 9 października, głosy na Lecha Kaczyńskiego oddało 4 947 927 wyborców (33,10%). Pozwoliło mu to zająć 2. miejsce. Tym samym, ponieważ pierwsza tura nie przyniosła rozstrzygnięcia, dwa tygodnie później, odbyła się druga tura wyborów prezydenckich. 23 października 2005, Lech Kaczyński wygrał II turę wyborów prezydenckich zdobywając 54,04% głosów.