Straż dla zwierząt - Lublin

Opowiem historię mojego kolegi. Znalazł kolega pieska w jednej z podparczewskich wiosek, szukał jego właściciela i nie znalazł. Minął tydzień w międzyczasie dbał o psa, nawet był z nim u weterynarza. Nie mógł go jednak u siebie zostawić, i postanowił go oddać do lubelskiego schroniska. Pojechali razem z bratem, zawieźli psa do Lublina. Pani w schronisku jak usłyszała, że pies był u niego przez tydzień, stwierdziła, że w takim razie pies stał się jego własnością i nie jest już bezdomny, a oni przyjmują tylko psy bezdomne i odmówiła przyjęcia psa. Kolega na to: to ja go tu zostawię obok schroniska, a pani niech go znajdzie i weźmie do schroniska. Zostawili psa i pojechali. Po drodze, już blisko domu zostali zatrzymani przez patrol Policji. Ale powodem zatrzymania nie była rutynowa kontrola drogowa, lecz ten pozostawiony obok schroniska pies. Pani ze schroniska podkablowała ich na Policję! Kolega musiał potem stawić się na przesłuchanie w Lublinie i się tłumaczyć. Podobno nie on pierwszy był ofiarą tej "opiekunki zwierząt".

Autentyczny przypadek. Starsza samotna pani z jednej z okolicznych wiosek musiała iść do szpitala. Pobyt miał być dosyć długi (około 2mc) a posiadała na utrzymaniu dwa dorosłe, duże psy. Nikt z sąsiadów nie chciał się psami zaopiekować. Pani zgłosiła się do urzędu gminy o pomoc. Ponieważ psy nie były bezdomne, musiała to zrobić na własny koszt (stawka taka jak ponosi UG przy zabieraniu bezpańskiego psa – czyli spora, kwota trzycyfrowa w średnim jej przedziale). Kobieta nie mając wyjścia zgodziła się (nie miała rodziny, bardzo to przeżywała). Psy zostały zabrane. Jednak pobyt w szpitalu nie był taki długi jak lekarze straszyli. Kobieta pragnęła odzyskać psy oddane do schroniska. I tutaj zaczęły się schody. Praktycznie jak z adopcją dziecka. Dalszych szczegółów nie znam, nie wiem czy je odzyskała czy nie. Konkluzja jedna – obywatelu radź sobie sam.